Ahmet Gümüş ayakkabı boyacısı, 1944 yılında Gerede'de doğmuş. Yaklaşık 42 yıl boyunca, çeşitli kurumlarda müstahdem olarak çalışmış. Emekli olduktan sonra da ayakkabı boyacılığı yapıyor, keyfiyetten değil ama mecburiyetten. Kendisiyle sohbet ettik ve siz okurlarımızla paylaşıyoruz

“Mecburiyetten ayakkabı boyacılığı yapıyorum”

Uzun yıllar İstanbul İktisadi ve Ticari Bilimler Akademisi'nde müstahdem olarak çalıştım. Ardından İstanbul Şişli SSK Müdürlüğü'nde, aynı işle göreve devam ettim. Sonrasında Bolu SSK Kurumu'nda çalıştım. Oradan da emekli oldum. Görev sürem içersinde çok yerde gece bekçiliği yaptım. 56 yıldır da, ayakkabı boyacılığı yapıyorum. Emekli maaşım yetmiyor. Yan bir gelirim de olmadığı için ekmek parası için bu işi yapmaya çalışıyorum.

“Çitçilikten kurtulmak için İstanbul'a kaçtım”

İlk gençlik dönemimde köyde kalmak istemedim. Çiftçilik yapmak istemiyordum. Annemi de küçük yaşta kaybedince, köy hayatı çiftçilik bana hiç cazip gelmedi. Sonra İstanbul'a dayımın yanına kaçtım. Uzun süre İstanbul'da işsiz kaldım. Aç yattığım çok oldu. Ama ekmek parası kazanmak umuduyla dayandım, sabrettim. Geçici işlerde çok çalıştım. Sonra devlet kurumlarında müstahdem olarak çalıştım. Daha sonra da köyüme dönüp evlendim. Eşimle birlikte İstanbul'a gittik. Ama geçim sıkıntısı hiçbir zaman yakamı bırakmadı. 40 yıllık evliliğimde, hep borçlu yaşadım. Hala da borçlu yaşıyorum.

“Banka kredisiyle yaşıyorum”

Devletin verdiği emekli maaşıyla yaşayabilmek mümkün değil. Yıllık yapılan %35 oranında zamlarla, bizim enflasyona ve yaşam pahalılığı karşısında dayanabilmemiz mümkün değil. İhtiyacım olduğu için banka kredisi kullandım.10 bin lira civarında bankaya hala borcum var. Borcumu ödemekte çok zorlanıyorum. Kullandığım banka kredisine, maaşımın üçte ikisi gidiyor. Geri kalan parayla, ev kiramızı mı verelim, karnımızı mı doyuralım. İşte bu yüzden ayakkabı boyacılığı yapıyorum.

“3 aylık kira borcum birikti, ev sahibimle kötü olduk”

200 TL kira ödüyorum aylık. Yaşadığım bazı sorunlar nedeniyle, 3 ay boyunca kiramı ödeyemedim. Ev sahibimle karşı karşıya geldik. Bu yaştan sonra, insanın bu tip durumlar yaşaması daha zor. 3 tane çocuğum var. Onlara da bir şey diyemiyorum. Onların da kazandıkları ancak kendilerine yetiyor. Malum ekonomik kriz işleri daha da zorlaştırdı. Yaşamak, ayakta kalmak çok zor. Televizyonlarda, gazetelerde hergün, perişan olan insanların haberlerini okuyorum. Bizim gibi insanlar için bu ülkede yaşamak çok zor.

“Günlük 5-6 TL para kazanıyorum”

Yaptığım işten günlük ortalama 5-6 TL para kazanıyorum. Bazen bu rakam 10 TL'ye çıkıyor. O da çok nadiren. Ayakkabı boyacılığı dışında yapabileceğim bir iş de yok. Burada açık havada oturmak hem bana iyi geliyor, hem de para kazanmış oluyorum. Ne yapalım çalışmaktan başka çaremiz yok. Hiç olmazsa yaşlılık dönemimde rahat etmek istiyorum ama, şartlarım uygun olmadığı için çalışmak zorundayım.

“Devlet baba bizi görsün”

Benim temennim, benim gibi yıllarca devlete hizmet etmiş insanların mağdur edilmemesi. Benim gerek özel, gerekse devlet dairelerinde 42 yıl emeğim var. Emeğimin karşılığında aldığım para çok düşük. Devletimizin bizim halimizi görüp, normal şartlarda yaşayabilecek kadar, geçimimizi sağlayabilecek kadar maaş ödemesi lazım. Bizi toplumun bir atığı, bir safrası olarak görmemeleri gerekiyor.